بانوی آب

در روایتی آمده است:
قَالَ عَنْ شَبَهِ‌ الْوَلَدِ أَبَاهُ وَ أُمَّهُ قَالَ مَاءُ الرَّجُلِ أَبْیَضُ غَلِیظٌ وَ مَاءُ الْمَرْأَةِ أَصْفَرُ رَقِیقٌ فَإِذَا عَلَا مَاءُ الرَّجُلِ مَاءَ الْمَرْأَةِ کَانَ الْوَلَدُ ذَکَراً بِإِذْنِ اللَّهِ تَعَالَى وَ مَنْ تَشَبَّهَ أَبَاهُ قِبَلَ ذَلِکَ یَکُونُ الشَّبَهُ وَ إِذَا عَلَا مَاءُ الْمَرْأَةِ مَاءَ الرَّجُلِ خَرَجَ الْوَلَدُ أُنْثَى بِإِذْنِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ مَنْ تَشَبَّهَ أُمَّهُ قِبَلَ ذَلِکَ یَکُونُ الشَّبَه‌۱

یعنی به پیامبر (ص) عرض شد به چه علت فرزند شبیه به پدر یا مادر می‌شود؟ فرمود آب مرد سفید رنگ و غلظت دارد و آب زن زرد رنگ و رقیق است اگر آب مرد برتری و غلبه بر آب زن داشته باشد فرزند پسر می‌شود به اذن خداوند و از این جهت شباهت هم خواهد بود و اگر آب زن غلبه کند فرزند دختر می‌شود به اذن خداوند و از این جهت شباهت درست می‌شود.

امروزه اگر بحث ژنتیک را ببینیم منشا آن ها روایات است زیرا بشر نمی‌تواند ابتکاری در این زمینه داشته باشد.

معنای روایت این نیست که اگر پسر باشد شبیه پدر است و اگر دختر باشد شبیه مادر می‌شود بلکه می‌گوید شباهت نیز چنین ملاکی دارد. غلبه ای از ناحیه پسر یا دختر بودن است و غلبه‌ی دیگر از ناحیه شباهت ها است.

ایا مراد برتری کمی است؟ یا مراد برتری مکانی است؟ و یا برتری زمانی است؟ و یا این که به معنای سبقت و مسابقه است؟

چیزی که امروزه می‌گویند این است که ژن ها با هم مسابقه دارند و هر کدام موفق شود در تشکیل نطفه مشارکت کند صفت ها به آن سمت خواهد رفت.

در ایه ۲۳۳ سوره بقره و آیه ۳۷ سوره قیامت و آیه ۴۵ سوره نجم تعیین جنسیت با مرد است؟ بچه هم به اسم مرد است؟ پس واقعا زن فقط نقش یک واسطه و حمل کننده را برعهده دارد؟ 

آیه ۲۳۳ سوره بقره 

«وَالْوَالِدَاتُ یُرْضِعْنَ أَوْلَادَهُنَّ حَوْلَیْنِ کَامِلَیْنِ ۖ لِمَنْ أَرَادَ أَنْ یُتِمَّ الرَّضَاعَةَ ۚ وَعَلَى الْمَوْلُودِ لَهُ رِزْقُهُنَّ وَکِسْوَتُهُنَّ بِالْمَعْرُوفِ ۚ لَا تُکَلَّفُ نَفْسٌ إِلَّا وُسْعَهَا ۚ لَا تُضَارَّ وَالِدَةٌ بِوَلَدِهَا وَلَا مَوْلُودٌ لَهُ بِوَلَدِهِ ۚ وَعَلَى الْوَارِثِ مِثْلُ ذَٰلِکَ ۗ فَإِنْ أَرَادَا فِصَالًا عَنْ تَرَاضٍ مِنْهُمَا وَتَشَاوُرٍ فَلَا جُنَاحَ عَلَیْهِمَا ۗ وَإِنْ أَرَدْتُمْ أَنْ تَسْتَرْضِعُوا أَوْلَادَکُمْ فَلَا جُنَاحَ عَلَیْکُمْ إِذَا سَلَّمْتُمْ مَا آتَیْتُمْ بِالْمَعْرُوفِ ۗ وَاتَّقُوا اللَّهَ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیر»؛
مادران بایستی دو سال کامل فرزندان خود را شیر دهند، البته آن کسی که خواهد فرزند را شیر تمام دهد؛ و به عهده صاحب فرزند است (یعنی پدر) که خوراک و لباس مادر را به حد متعارف بدهد، هیچ کس را تکلیف جز به اندازه طاقت نکنند، نه مادر باید در نگهبانی فرزند به زحمت و زیان افتد و نه پدر بیش از حدّ متعارف برای کودک متضرر شود. و اگر کودک را پدر نبود وارث باید در نگهداری او به حد متعارف قیام کند. و اگر پدر و مادر به رضایت و مصلحت دید یکدیگر بخواهند فرزند را از شیر بگیرند هر دو را رواست، و اگر خواهید که برای فرزندان دایه بگیرید آن هم روا باشد در صورتی که دایه را حقوقی به متعارف بدهید. و از خدا پروا کنید و بدانید که خداوند به کردار شما بیناست.